04 December 2016
02 October 2016
Wilco van Rooijen en Cas van de Gevel Cho Oyu Expeditie najaar 2016
Wilco van Rooijen en Cas van de Gevel Cho Oyu Expeditie najaar 2016
De top staat op het programma op maandag 4 oktober.
Nader bericht volgt.
2 oktober:
Arrived in #camp2 for the night. Continue tomorrow to #camp3 and further... #ChuOyu2016
3 oktober:
Heavy snow but we've reached #camp3 #7350m trying reaching for the #summit tomorrow #ChuOyu2016
4 oktober:
They did it! Wilco and Cas submitted #ChuOyu2016 around 6h20 IST and descended to camp 2. Confirmation and more news asap >
5 oktober:
We returned safe back in #ABC after descending from #summit and cleaning up all our camps. #ChuOyu2016 is amazing!
Facebookverslag
De top (1 okt ABC naar de top 4 okt)
We zouden pas op 2 okt omhoog gaan want het plan was: 2 okt C1,dan 3 okt C2 en dan een paar uur rust, in de avond naar C3 en dan in de vroege morgen 03.00u naar de top op 4 okt.
Maar we kunnen niet meer wachten. Er is sneeuw voorspeld op zaterdag 1 okt en zondag 2 okt. En wat nu als de sneeuw ons het sporen tussen C1 en C2 zeer en zeer zwaar maakt?
Arjun is vandaag ook vertrokken met zijn 2 Sherpa's en gaat per dag van kamp naar kamp. Wij willen slechts gekleed in onze donspakken van C1 naar C2 en dan geen hele nacht slapen maar in de nacht door waarvoor we dan ook geen eten en slaapzakken etc hoeven mee te nemen. Alleen een klein lichtgewicht brandertje.
Door vandaag toch weg te gaan hebben we toch de mogelijkheid om toch in kamp 2 te overnachten als de nieuw gevallen sneeuw ons het zwaar heeft gemaakt. En anders hebben we de mogelijkheid om toch door te klimmen indien de sneeuw mee valt en staan we een dag eerder op de top. Dat kan want de wind is nu even niet het probleem denken we. Afijn het blijft wikken en wegen. Volgens de weersvoorspelling moeten we maandagnacht/ dinsdagochtend naar de top want dinsdag in de loop van de dag verslechterd het. Maar wat nu als het slechte weer eerder inkomt?
Het wachten en het maken van de beslissing kost enorm veel energie. Ik krijg er bijna pijn van in mijn buik.
Zeker als je in de ochtend vroeg naar de WC gaat en je ziet de berg helder voor je en je ziet klimmers zo klein als miertjes tegen het topplateau op klimmen. Dan denk je toch, klom ik daar ook maar.
Afijn we zullen zien wat het avontuur ons zal brengen. Ik heb er alle vertrouwen in en toch blijft het iedere keer weer super spannend!
We vertrekken na de lunch, we vragen de kok om 2 pannenkoeken te bakken en de late lunch zorgt ervoor dat we in de avond in kamp 1 geen warm eten hoeven mee te nemen. We stijgen op ons gemak naar kamp 1 en komen er rond 17.00u aan. Het weer is goed en de zon gaat pas heel laat onder. Rond 21.00u proberen we te gaan slapen. Gelukkig gaat het slapen in kamp 1 redelijk goed na voldoende acclimatisatie.
De volgende ochtend klimmen we na een groep Chinese klimmers op ons eigen tempo omhoog. Al snel komt de zon op de helling en is het donspak veel en veel te warm. We trekken met moeite de donspakken snel weer uit en proppen het in onze rugzakken. We klimmen weer door en vlak achter ons klimt Arjun, de Indische klimmer met zijn 2 Sherpa's. We maken wat foto's en video van elkaar en als we doorklimmen beginnen we de Chinese klimmers in te halen. En dat terwijl zij met extra zuurstof klimmen. Maar na kamp 1.5 gaat het tempo eruit. Het is bewolkt en het zonlicht wordt weerkaatst tussen de gletsjer en de wolken. De temperatuur loopt enorm op en met grote hoeveelheden zonnebrand proberen we onszelf te beschermen. Na kamp 1.5 slingert de route verder omhoog tussen seracs door en komt kamp 2 op 6750m langzaam inzicht. Het laatste stuk is niet steil meer maar is het waden door de sneeuw en we hebben enorm last van de warmte. Als we eindelijk de tent bereiken moeten we deze deels uitgraven. We trekken een slaapmat uit de tent en gaan eronder zitten tegen de zon. Het ziet er niet uit maar we zijn gesloopt door de warmte. Het plan was om vanuit kamp 2 mogelijk in een keer door te klimmen in de nacht naar kamp 3 en dan naar de top maar we voelen ons er niet sterk genoeg voor. De warmte heeft ons heel veel energie gekost. We kruipen de tent in om niet in de zon te hoeven zitten en zetten de tent aan alle kanten open. We proberen te herstellen en stiekem hopen we de kracht te hervinden om toch vannacht richting de top te gaan.
Maar na wat powernap uurtjes voelen we ons toch niet optimaal. We smelten liters water en drinken thee, koffie, chocomel. Twee Oostenrijkse klimmers (Erwin and George) onderleiding van de zeer sterke Dorje Chirring (die we kennen van de K2-2008 expeditie) gaan het vannacht wel proberen. Uiteindelijk gaan we een zeer koude nacht tegemoet wat de voeten betreft. Omdat we in onze donspakken slapen zijn de voeten niet in donsgehuld. En al kan het overdag met de zon op de tent nog zo warm worden, in de nacht koelt het tot ver ondernul af en in de expeditieschoenen koelen de voeten net zo af indien ze niet bewegen. We hebben er allebei flink last van zelfs als je al geen tenen meer hebt (zij de gek). We draaien maar klagen niet. Wel zie ik Cas met regelmaat zijn voeten masseren en helpt hij mij om mijn 'klompjes' doorbloed te krijgen. Ik stop ze uiteindelijk bij hem in zijn donspak op borsthoogte. En ondertussen lig ik dan 180 graden omgedraaid om zijn voeten te masseren. Na zo'n sessie kunnen we weer even slapen maar nog geen 45 min later is het weer hetzelfde liedje. Afijn we denken waarschijnlijk allebei nog maar 1 nacht hierna en dan staan we op de top!
Om 03.00u horen we klimmers vertrekken. Het voelt als een goede beslissing om niet te gaan. Via de sateliet telefoon en ons basiskamp Ned krijgen we ook de weer update door van Maarten van Eck. Hij is het qua weer zeker met ons eens om ook nu niet te gaan maar morgen. De temperatuur zal verder dalen en de wind neemt verder af en de neerslagkans op sneeuw ook. Vandaag zullen we dus op ons gemak doorklimmen naar kamp 3. Dezelfde strategie als Arjun met zijn 2 Sherpa's en het is eigenlijk wel zo relaxed. Echt wachten op de zon heeft geen zin aangezien de zon pas op de tent komt rond 11.00u. We beginnen dus rond 8.00 met sneeuw smelten als ik het helemaal gehad heb met die steenkoude voeten. Ontbijten is niet nodig want ik krijg maar zeer weinig door mijn keel op hoogte. We hebben een stukje oude kaas mee genomen en enkele crackers. Dat lukt nog net met een 1/2 liter thee! In kamp 2 probeerde ik een nieuw soort gel (met honing) te nuttigen wat ik speciaal van Dorje Chirring had gekregen. Maar na 20 sec lag de gel uitgekotst in de voortent. En het vervelende is dan dat er gelijk weer minimaal 3/4 liter kostbaar vocht naast ligt.
Rond 9.00u klimmen we de tent uit en gaan we met een bivaktent, lichtgewicht brander, extra donshandschoenen en onze klimuitrusting op pad. De route naar kamp 3 is niet vreselijk lang maar zeker veel langer dan het lijkt. Je denkt de 400 hoogtemeters in 2 uurtjes te klimmen, het is min of meer direct steil omhoog maar het kost ons toch weer 4 uur. We proberen wel energie te sparen en onderweg als we Arjun laten passeren, hij klimt licht en met zuurstof, maken we een gemeenschappelijke pauze en maken foto's. Arjun maakt zelfs een hilarisch filmpje met een speciale app 'boomerang' wat hij later trots op Facebook plaatst.
Het weer is prachtig, weinig wind en Godzijdank is het niet bewolkt en dus minder warm. Na de pauze gaat het spoor verder min of meer recht omhoog en het laatste stuk een kleine traverse naar links waarna we na een kleine rotspassage naar rechts draaien om op een kleine bult ons zeer kleine bivaktentje Black Diamond 'First Light' weg te zetten. Gelukkig vinden we een vlak plekje wat eerder gebruikt is en zetten de tent op net boven Arjuns tent die zijn Sherpa's al hebben opgezet. Aan het einde van de middag komt Hugo de 'skier' uit Finland ook zijn tent erbij zetten. Zijn plan was om van de Cho Oyu af te skieen maar dat plan moest hij al snel laten varen toen hij vlak boven kamp 1 proef draaide en ondervond hoe ongelofelijk zwaar en moeilijk dat was. De kracht die je ervoor nodig hebt en dat op deze hoogte wordt altijd zwaar onderschat. Alsof de sneeuw losse poeder is. Zijn skies en skischoenen staan dus nog in kamp 1.
We verzorgen het onszelf zo goed mogelijk, zolang de zon er is kun je heerlijk dommelen. Echter zodra deze onder is wordt het aftellen wanneer we wakker zullen worden met weer steen koude voeten. We hebben inmiddels al bedacht wat voor een soort 'olifantenpoot' we willen laten maken van dons rond max 400gr voor onze voeten. Donssloffen werken niet want die zijn veel te dun, zelfs de dikste die je kunt kopen. Gelukkig mogen we nu om 03.00u vertrekken! Dat is een kort nachtje. Om 02.00u staan we op, beginnen met sneeuwsmelten, een flinke bak thee, een crackertje met kaas en dan is het aankleden. Eerst de klimgordel met klimmaterialen over dat enorme donspak uiteraard om de beurt want anders is er geen plek. De ijskoude schoenen aan, Drinkfles in het donspak anders bevriest het, een gel reepje voor nood. Koplamp, extra handschoenen, sneeuwbril, fototoestel en topvlag! Dan zijn we weg om 02.45u. Beter een kwartier te vroeg dan te laat. We zien de lampjes van de Chinese klimmers die met zuurstof klimmen en vanuit kamp 2 vertrokken zijn om 23.00u gisteravond. Vlak boven kamp 3 is er een lastige rotspassage waar we doorheen moeten en vooral op de afdaling is het daar uitkijken. Je zult niet de eerste (en laatste) klimmer zijn die daar de fout in gaat en 2 km de diepte in verdwijnt.
We klimmen ons eigen tempo en proberen het ritme te pakken te krijgen. Maar het valt wederom zwaar. Het terrein is te steil en voortdurend staan we te hijgen over de pickel. Gelukkig zitten we aangelijnd met de jumar.
Ik begin zelfs te twijfelen. Bijna iedereen klimt hier met zuurstof. Zou de acclimatisatie periode toch te kort zijn? Ik ging er altijd vanuit dat je minimaal 5 weken op de berg nodig had om echt goed te acclimatiseren voor een berg van meer dan 8000 meter zoals ik deed voor Everest (2004) en K2 (2008).
Nu klimmen we op dag 20 (nog geen 3! weken) naar de top van de 8200m hoge Cho Oyu. Is het daarom zo zwaar? Ik kom ook niet in mijn ritme omdat ik nog steeds koude voeten heb. Normaal gaat het met klimmen wel over maar nu op deze hoogte krijg ik mijn bloedvaten in mijn voeten niet meer open om het warme zuurstofrijke bloed te laten stromen. Cas geeft al aan dat als het echt niet meer gaat ik de expeditie schoenen moet uittrekken zodat hij ze opnieuw warm kan wrijven. Maar dat is het laatste wat ik wil. Het zou erg veel tijd kosten en veel gehannes in het donker. Ik vertrouw er maar op dat als ik hard genoeg doorklim met het nodige schoppen het bloed moet terugkeren. Maar ik heb het in zijn geheel niet erg warm, zeg maar rustig algeheel koud. Ik heb onder mijn donspak slechts 1 laag Merino ondergoed en dat blijkt toch een laag te weinig. Cas heeft 1 laag meer aan en heeft nergens last van behalve koude tenen. Maar omdat die nog bij hem bewegen heeft hij na 2 uur klimmen er geen last meer van. Ik hou ijskoude voeten tot op de top!
Had ik het tussen kamp 2 en 3 zo warm, nu dus TE koud.
Na de rotsband ook wel gele band genoemd stijgt de route steil door omhoog. Bij daglicht kun je zien waar je ongeveer zit en hoe ver je nog moet maar in het pikkedonker heb je geen flauw idee. We hebben helaas ook geen maanlicht. Je klimt dus volledig op de automatische piloot in de bundel van je koplamp in volledige concentratie op de 5 meter voor je en alleen tijd is een indicator.
We gokken dat we zo'n 7 tot 8 uur nodig zullen hebben. We speuren vanuit onze ooghoeken de horizon af op zoek naar het eerste licht, het gloren van de nieuwe dag. Deze dag 4 okt zal voor ons wederom een historische mijlpaal gaan betekenen in elk opzicht. We hebben hier alweer 2 jaar naar toegeleefd nadat we de top met ons team in 2014 niet hadden bereikt wegens een alles vernietigende lawine in kamp 2. Na de acclimatisatie periode en tijdens de uiteindelijke toppoging wachtte ons een genadeloze verassing toen we de plek van kamp 2 bereikte. Heel kamp 2 met welgeteld 6 goed verankerde tenten waren geheel verslonden en verdwenen inclusief alle materialen als donspakken, slaapzakken, eten, branders, etc, etc. We dachten toen dat we er bijna waren maar nu weten we wel beter.
Eigenlijk begint de beklimming vanuit kamp 2 pas echt. De hoogte boven de 7000 meter met zijn ijle lucht gaat tellen en de route wordt steeds steiler en moeizamer. Als we dik 4 tot 5 uur klimmen erop hebben zitten zien we dan eindelijk het eerste licht achter de horizon opkomen. Dat is de eerste overwinning, het klimmen in de nacht valt altijd extra zwaar. Het is kouder, je ziet geen progressie en je moet vooral op gevoel en vertrouwen klimmen. Maar als de zon begint te gloren en je kijkt in de tomeloze diepte dan weet je dat je goed zit. Deze uitzichten heb je alleen op de 8000-ers! Zo hoog als een Jumbojet en de wereld onder is zo ver weg en klein. Jij bent miniscuul. bijna verwaarloosbaar en toch zijn dit een van de grootste, letterlijk diepste momenten in (mijn) mensenlevens. En hoe mooi is het om dit soort waardevolle momenten waar je hard voor moet knokken te kunnen delen met je grootste vriend.
Terwijl de zon opkomt kun je meer van de magische wereld ontdekken en begrijpen. Je hebt al zoveel foto's gezien en zoveel over de berg gelezen maar het voelen en er zijn is toch echt wat anders. Veel klimmers starren zich dood op de 'body' en 'mind' maar voor mij is het steeds meer 'spirit'. Zeker na mijn ervaringen op K2.
Het gaat tenslotte ook niet om de literaire of Wikipedia kennis maar om de pure ervaring/beleving van het gevoel wat het is om in de zogenaamde 'zone des doods' te zijn. Er hangt een andere 'energie', het is een plek waar weinig mensen ooit zullen komen en dat alleen al ervaar je. Jij en de cosmos. Het gevoel in het centrum van de cosmos te zijn. Voelen dat je werkelijk leeft en WIL leven. Je ervaart een soort eeuwigheids gevoel. Ik geloof ook heel sterk dat als de energie niet klopt het heel snel afgelopen kan zijn. Daarom zijn de Boedhistische pudja's aan het begin van elke expeditie ook zo bijzonder. Moeilijk te omschrijven maar als je mijn boek leest 'Overleven op de K2' krijg je er zeker een gevoel bij. Tenslotte houden menselijke of biologische/ technische verklaringen op om te begrijpen hoe ik in hemelsnaam ben teruggekeerd uit de 'zone des doods' op de K2
We zien inmiddels het laatste stukje van de toppiramide maar weten dat schijnt bedriegt. De Cho Oyu staat erom bekend om niet een echte top te hebben zoals andere bergen. Maar een soort topplateau van 5 voetbalvelden waarvan de echte hoogste middenstip ergens aan de andere kant van de berg ligt. Pas als je eigenlijk over de berg heen geklommen bent en je aan de andere kant Mount Everest ziet ben je boven. Als we ons met steeds minder adem omhoog werken komen de Chinezen klimmers alweer naar beneden. Waren we op K2 minstens zo snel als de klimmers met zuurstof moeten we nu toch inzien dat als je zo kort (3 weken) acclimatiseert je langzamer bent. Maar het heeft ook een voordeel. We zullen de top bijna voor ons alleen hebben.
Er klimt slechts 1 enkele Spanjaard tussen ons in mee. Dat is ook weer handig i.v.m de topfoto die hij van ons kan maken!
Het allerlaatste stuk wat dus niet meer zo steil is vergt doorzettingsvermogen. Je zou kunnen zeggen dat je er al bent maar zo werkt het niet. Het zijn de laatste loodjes zoals altijd.
Het terrein vertekend enorm. Je ziet links op het topplateau een heuveltop waarvan je denk dat dat het hoogste punt is. Maar dat is schijn, je moet naar rechts afbuigen en dan zeker 3 voetbalvelden doorlopen en dan pas ga je ervaren dat daarachter de echte top ligt. Maar omdat je nauwelijks meer stijgt denk je dat het in vredesnaam niet hoger kan liggen als die heuveltop links van je. Maar dat komt omdat je die heuveltop links dus eerst rechts moet passeren en dan nog zeker een half uur moet doorklimmen.
Dan komen we Arjun tegen met zijn 2 Sherpa's, ze komen net terug van de top. Hij moet opgelucht en blij zijn, ook hij is hier voor de 2e keer. Tijdens zijn 1e expeditie werd hij hoogteziek met londoedeem. Daarom en vanwege zijn jonge leeftijd (24 jaar!) kiest hij voor zuurstof.
We omhelzen elkaar, feliciteren elkaar en hij moedigt ons aan: nog een 30 min en dan hebben jullie de top voor jezelf! Arjun is een echte teamplayer en we mogen hem graag. Ook terug in Kathmandu zullen we nog een hoop lol met hem maken.
Het weer is prima, af en toe vliegen er wel wat wolken formaties over de top en twijfel ik of we voldoende zicht op de andere bergen om ons heen zullen hebben. Kunnen we Mount Everest zien? Lhotse? Makalu? Shishapangma en/of helemaal in het Oosten de Kanchenjunga! Ik snel vooruit omdat ik mijn nieuwsgierigheid niet kan bedwingen en om de aankomst van Cas vast te leggen. Gelukkig blijven de wolken weg terwijl we de 'top' bereiken. Het is fucking koud! Maarten onze weerman voorspelde het al, de temperatuur gaat naar beneden maar het voordeel: helder zicht, weinig wind en geen neerslag.
Dan zet ik de laatste stappen, we zijn er, ik ben zo blij. Wat dachten we makkelijk over deze berg en wat hebben we wederom moeten knokken. Maar het belangrijkste is we hebben weer veel geleerd. We weten wederom wat we anders willen aanpakken om nog slimmer, lichter en sneller ons volgende ambitieuze plan te realiseren maar dat is voor later. Met moeite haal ik mijn camera uit mijn binnenste van mijn donspak. Niet wetende hoe lang de electronica en de accu blijft werken in deze helse kou. Ik weet dat ik de discipline kan en moet opbrengen maar het valt niet mee.
Ik zie Cas in slowmotion aankomen. Met mijn eigen schaduw op de voorgrond, het zonlicht in mijn rug, zie ik Cas aankomen in zijn oranje gekleurde donspak wat fel aftekent tegen de witte sneeuw. We omhelzen elkaar, shake hands, weten dat de missie geslaagd is. Het zoveelste hoogte punt in onze 30-jarige vriendschap! Geen onvertogen woord is er gevallen, misschien had Ronald Naar in 1995 wel gelijk. We zijn een Siamese tweeling.
De Spanjaard maakt nog een topfoto van ons en wij van hem. We schreeuwen nog wat naar elkaar want het is koud en er staat toch wat wind. Voor ons gevoel is het einde middag en zijn we al een hele nacht en dag aan het klimmen maar het is pas 10.00 uur. De hele dag de tijd om rustig en veilig af te dalen. Na max 30 minuten op de top te zijn geweest beginnen we aan de afdaling, het is TE koud voor een theekransje. Na de hele omgeving goed in ons op genomen te hebben slenteren we terug over de 5 voetbalvelden. Dit keer gaat het gemakkelijker want ook al zie je het niet, het gaat toch naar beneden.
Cas geeft me 2 Powerbar energie snoepjes met Coca-cola smaak. Die doen het altijd erg goed. Maar dit keer is het er een te veel. De eerste slik ik nog door maar bij de tweede kots ik het letterlijk uit. Ik ga door de knieen en kots nog even verder totdat ik helemaal leeg ben. Blijkbaar ben ik toch dieper gegaan dan gedacht. Godzijdank na 30 minuten afdalen krijg ik dan eindelijk gevoel terug in mijn voeten, na 10uur!
Vlak voor het steilere stuk naar beneden komen we Hugo tegen, hij zegt niet veel maar wensen hem succes! Misschien voelt het succes voor hem dubbel omdat zijn skies in kamp 1 staan. Maar wij denken dat het een wijs besluit is geweest. Mustag Ata afskien of Mount McKinley is toch een andere verhaal dan een berg van 8000+.
Afijn we dalen af naar kamp 3, breken de tent op en dalen verder af naar kamp 2. De ambitie is er wel om ook deze tent uit te hakken (deze is inmiddels diep vastgevroren}, op de rugzakken te binden en verder af te dalen maar om dan ook nog kamp 1 te ontmantelen is te veel voor vandaag. We besluiten in kamp 2 te slapen, wederom in onze donspakken (nog een laatste nacht dan!) en morgen verder af te dalen naar kamp 1. We dromen van onze warme slaapzak in ABC en het eten wat ons daar te wachten staat.
De volgende dag dalen we af, breken ook kamp 1 af en met rugzakken van bijna 30 kg per stuk schuifelen we voetje voor voetje de 'Killer Slope' af richting gletsjer om vervolgens in 3 uur tijd terug te gaan naar ABC. Het is weer loodzwaar, en dat na de topdag maar zijn o zo blij want we realiseren ons 3 belangrijke zaken.
1: we hebben de top op zak!
2: we hoeven nooit meer de 'Killer Slope' op (we zijn 8x deze helling opgeklommen)
3: we hoeven nooit meer naar China! (we hebben de 8000-ers hier gehad)
Het einde van een NIEUW begin.
Cas bedankt, ouwe reus!
(op naar 40 jaar vriendschap met nog heel veel topervaringen)
De top staat op het programma op maandag 4 oktober.
Nader bericht volgt.
2 oktober:
Arrived in #camp2 for the night. Continue tomorrow to #camp3 and further... #ChuOyu2016
3 oktober:
Heavy snow but we've reached #camp3 #7350m trying reaching for the #summit tomorrow #ChuOyu2016
4 oktober:
They did it! Wilco and Cas submitted #ChuOyu2016 around 6h20 IST and descended to camp 2. Confirmation and more news asap >
5 oktober:
We returned safe back in #ABC after descending from #summit and cleaning up all our camps. #ChuOyu2016 is amazing!
Facebookverslag
De top (1 okt ABC naar de top 4 okt)
We zouden pas op 2 okt omhoog gaan want het plan was: 2 okt C1,dan 3 okt C2 en dan een paar uur rust, in de avond naar C3 en dan in de vroege morgen 03.00u naar de top op 4 okt.
Maar we kunnen niet meer wachten. Er is sneeuw voorspeld op zaterdag 1 okt en zondag 2 okt. En wat nu als de sneeuw ons het sporen tussen C1 en C2 zeer en zeer zwaar maakt?
Arjun is vandaag ook vertrokken met zijn 2 Sherpa's en gaat per dag van kamp naar kamp. Wij willen slechts gekleed in onze donspakken van C1 naar C2 en dan geen hele nacht slapen maar in de nacht door waarvoor we dan ook geen eten en slaapzakken etc hoeven mee te nemen. Alleen een klein lichtgewicht brandertje.
Door vandaag toch weg te gaan hebben we toch de mogelijkheid om toch in kamp 2 te overnachten als de nieuw gevallen sneeuw ons het zwaar heeft gemaakt. En anders hebben we de mogelijkheid om toch door te klimmen indien de sneeuw mee valt en staan we een dag eerder op de top. Dat kan want de wind is nu even niet het probleem denken we. Afijn het blijft wikken en wegen. Volgens de weersvoorspelling moeten we maandagnacht/ dinsdagochtend naar de top want dinsdag in de loop van de dag verslechterd het. Maar wat nu als het slechte weer eerder inkomt?
Het wachten en het maken van de beslissing kost enorm veel energie. Ik krijg er bijna pijn van in mijn buik.
Zeker als je in de ochtend vroeg naar de WC gaat en je ziet de berg helder voor je en je ziet klimmers zo klein als miertjes tegen het topplateau op klimmen. Dan denk je toch, klom ik daar ook maar.
Afijn we zullen zien wat het avontuur ons zal brengen. Ik heb er alle vertrouwen in en toch blijft het iedere keer weer super spannend!
We vertrekken na de lunch, we vragen de kok om 2 pannenkoeken te bakken en de late lunch zorgt ervoor dat we in de avond in kamp 1 geen warm eten hoeven mee te nemen. We stijgen op ons gemak naar kamp 1 en komen er rond 17.00u aan. Het weer is goed en de zon gaat pas heel laat onder. Rond 21.00u proberen we te gaan slapen. Gelukkig gaat het slapen in kamp 1 redelijk goed na voldoende acclimatisatie.
De volgende ochtend klimmen we na een groep Chinese klimmers op ons eigen tempo omhoog. Al snel komt de zon op de helling en is het donspak veel en veel te warm. We trekken met moeite de donspakken snel weer uit en proppen het in onze rugzakken. We klimmen weer door en vlak achter ons klimt Arjun, de Indische klimmer met zijn 2 Sherpa's. We maken wat foto's en video van elkaar en als we doorklimmen beginnen we de Chinese klimmers in te halen. En dat terwijl zij met extra zuurstof klimmen. Maar na kamp 1.5 gaat het tempo eruit. Het is bewolkt en het zonlicht wordt weerkaatst tussen de gletsjer en de wolken. De temperatuur loopt enorm op en met grote hoeveelheden zonnebrand proberen we onszelf te beschermen. Na kamp 1.5 slingert de route verder omhoog tussen seracs door en komt kamp 2 op 6750m langzaam inzicht. Het laatste stuk is niet steil meer maar is het waden door de sneeuw en we hebben enorm last van de warmte. Als we eindelijk de tent bereiken moeten we deze deels uitgraven. We trekken een slaapmat uit de tent en gaan eronder zitten tegen de zon. Het ziet er niet uit maar we zijn gesloopt door de warmte. Het plan was om vanuit kamp 2 mogelijk in een keer door te klimmen in de nacht naar kamp 3 en dan naar de top maar we voelen ons er niet sterk genoeg voor. De warmte heeft ons heel veel energie gekost. We kruipen de tent in om niet in de zon te hoeven zitten en zetten de tent aan alle kanten open. We proberen te herstellen en stiekem hopen we de kracht te hervinden om toch vannacht richting de top te gaan.
Maar na wat powernap uurtjes voelen we ons toch niet optimaal. We smelten liters water en drinken thee, koffie, chocomel. Twee Oostenrijkse klimmers (Erwin and George) onderleiding van de zeer sterke Dorje Chirring (die we kennen van de K2-2008 expeditie) gaan het vannacht wel proberen. Uiteindelijk gaan we een zeer koude nacht tegemoet wat de voeten betreft. Omdat we in onze donspakken slapen zijn de voeten niet in donsgehuld. En al kan het overdag met de zon op de tent nog zo warm worden, in de nacht koelt het tot ver ondernul af en in de expeditieschoenen koelen de voeten net zo af indien ze niet bewegen. We hebben er allebei flink last van zelfs als je al geen tenen meer hebt (zij de gek). We draaien maar klagen niet. Wel zie ik Cas met regelmaat zijn voeten masseren en helpt hij mij om mijn 'klompjes' doorbloed te krijgen. Ik stop ze uiteindelijk bij hem in zijn donspak op borsthoogte. En ondertussen lig ik dan 180 graden omgedraaid om zijn voeten te masseren. Na zo'n sessie kunnen we weer even slapen maar nog geen 45 min later is het weer hetzelfde liedje. Afijn we denken waarschijnlijk allebei nog maar 1 nacht hierna en dan staan we op de top!
Om 03.00u horen we klimmers vertrekken. Het voelt als een goede beslissing om niet te gaan. Via de sateliet telefoon en ons basiskamp Ned krijgen we ook de weer update door van Maarten van Eck. Hij is het qua weer zeker met ons eens om ook nu niet te gaan maar morgen. De temperatuur zal verder dalen en de wind neemt verder af en de neerslagkans op sneeuw ook. Vandaag zullen we dus op ons gemak doorklimmen naar kamp 3. Dezelfde strategie als Arjun met zijn 2 Sherpa's en het is eigenlijk wel zo relaxed. Echt wachten op de zon heeft geen zin aangezien de zon pas op de tent komt rond 11.00u. We beginnen dus rond 8.00 met sneeuw smelten als ik het helemaal gehad heb met die steenkoude voeten. Ontbijten is niet nodig want ik krijg maar zeer weinig door mijn keel op hoogte. We hebben een stukje oude kaas mee genomen en enkele crackers. Dat lukt nog net met een 1/2 liter thee! In kamp 2 probeerde ik een nieuw soort gel (met honing) te nuttigen wat ik speciaal van Dorje Chirring had gekregen. Maar na 20 sec lag de gel uitgekotst in de voortent. En het vervelende is dan dat er gelijk weer minimaal 3/4 liter kostbaar vocht naast ligt.
Rond 9.00u klimmen we de tent uit en gaan we met een bivaktent, lichtgewicht brander, extra donshandschoenen en onze klimuitrusting op pad. De route naar kamp 3 is niet vreselijk lang maar zeker veel langer dan het lijkt. Je denkt de 400 hoogtemeters in 2 uurtjes te klimmen, het is min of meer direct steil omhoog maar het kost ons toch weer 4 uur. We proberen wel energie te sparen en onderweg als we Arjun laten passeren, hij klimt licht en met zuurstof, maken we een gemeenschappelijke pauze en maken foto's. Arjun maakt zelfs een hilarisch filmpje met een speciale app 'boomerang' wat hij later trots op Facebook plaatst.
Het weer is prachtig, weinig wind en Godzijdank is het niet bewolkt en dus minder warm. Na de pauze gaat het spoor verder min of meer recht omhoog en het laatste stuk een kleine traverse naar links waarna we na een kleine rotspassage naar rechts draaien om op een kleine bult ons zeer kleine bivaktentje Black Diamond 'First Light' weg te zetten. Gelukkig vinden we een vlak plekje wat eerder gebruikt is en zetten de tent op net boven Arjuns tent die zijn Sherpa's al hebben opgezet. Aan het einde van de middag komt Hugo de 'skier' uit Finland ook zijn tent erbij zetten. Zijn plan was om van de Cho Oyu af te skieen maar dat plan moest hij al snel laten varen toen hij vlak boven kamp 1 proef draaide en ondervond hoe ongelofelijk zwaar en moeilijk dat was. De kracht die je ervoor nodig hebt en dat op deze hoogte wordt altijd zwaar onderschat. Alsof de sneeuw losse poeder is. Zijn skies en skischoenen staan dus nog in kamp 1.
We verzorgen het onszelf zo goed mogelijk, zolang de zon er is kun je heerlijk dommelen. Echter zodra deze onder is wordt het aftellen wanneer we wakker zullen worden met weer steen koude voeten. We hebben inmiddels al bedacht wat voor een soort 'olifantenpoot' we willen laten maken van dons rond max 400gr voor onze voeten. Donssloffen werken niet want die zijn veel te dun, zelfs de dikste die je kunt kopen. Gelukkig mogen we nu om 03.00u vertrekken! Dat is een kort nachtje. Om 02.00u staan we op, beginnen met sneeuwsmelten, een flinke bak thee, een crackertje met kaas en dan is het aankleden. Eerst de klimgordel met klimmaterialen over dat enorme donspak uiteraard om de beurt want anders is er geen plek. De ijskoude schoenen aan, Drinkfles in het donspak anders bevriest het, een gel reepje voor nood. Koplamp, extra handschoenen, sneeuwbril, fototoestel en topvlag! Dan zijn we weg om 02.45u. Beter een kwartier te vroeg dan te laat. We zien de lampjes van de Chinese klimmers die met zuurstof klimmen en vanuit kamp 2 vertrokken zijn om 23.00u gisteravond. Vlak boven kamp 3 is er een lastige rotspassage waar we doorheen moeten en vooral op de afdaling is het daar uitkijken. Je zult niet de eerste (en laatste) klimmer zijn die daar de fout in gaat en 2 km de diepte in verdwijnt.
We klimmen ons eigen tempo en proberen het ritme te pakken te krijgen. Maar het valt wederom zwaar. Het terrein is te steil en voortdurend staan we te hijgen over de pickel. Gelukkig zitten we aangelijnd met de jumar.
Ik begin zelfs te twijfelen. Bijna iedereen klimt hier met zuurstof. Zou de acclimatisatie periode toch te kort zijn? Ik ging er altijd vanuit dat je minimaal 5 weken op de berg nodig had om echt goed te acclimatiseren voor een berg van meer dan 8000 meter zoals ik deed voor Everest (2004) en K2 (2008).
Nu klimmen we op dag 20 (nog geen 3! weken) naar de top van de 8200m hoge Cho Oyu. Is het daarom zo zwaar? Ik kom ook niet in mijn ritme omdat ik nog steeds koude voeten heb. Normaal gaat het met klimmen wel over maar nu op deze hoogte krijg ik mijn bloedvaten in mijn voeten niet meer open om het warme zuurstofrijke bloed te laten stromen. Cas geeft al aan dat als het echt niet meer gaat ik de expeditie schoenen moet uittrekken zodat hij ze opnieuw warm kan wrijven. Maar dat is het laatste wat ik wil. Het zou erg veel tijd kosten en veel gehannes in het donker. Ik vertrouw er maar op dat als ik hard genoeg doorklim met het nodige schoppen het bloed moet terugkeren. Maar ik heb het in zijn geheel niet erg warm, zeg maar rustig algeheel koud. Ik heb onder mijn donspak slechts 1 laag Merino ondergoed en dat blijkt toch een laag te weinig. Cas heeft 1 laag meer aan en heeft nergens last van behalve koude tenen. Maar omdat die nog bij hem bewegen heeft hij na 2 uur klimmen er geen last meer van. Ik hou ijskoude voeten tot op de top!
Had ik het tussen kamp 2 en 3 zo warm, nu dus TE koud.
Na de rotsband ook wel gele band genoemd stijgt de route steil door omhoog. Bij daglicht kun je zien waar je ongeveer zit en hoe ver je nog moet maar in het pikkedonker heb je geen flauw idee. We hebben helaas ook geen maanlicht. Je klimt dus volledig op de automatische piloot in de bundel van je koplamp in volledige concentratie op de 5 meter voor je en alleen tijd is een indicator.
We gokken dat we zo'n 7 tot 8 uur nodig zullen hebben. We speuren vanuit onze ooghoeken de horizon af op zoek naar het eerste licht, het gloren van de nieuwe dag. Deze dag 4 okt zal voor ons wederom een historische mijlpaal gaan betekenen in elk opzicht. We hebben hier alweer 2 jaar naar toegeleefd nadat we de top met ons team in 2014 niet hadden bereikt wegens een alles vernietigende lawine in kamp 2. Na de acclimatisatie periode en tijdens de uiteindelijke toppoging wachtte ons een genadeloze verassing toen we de plek van kamp 2 bereikte. Heel kamp 2 met welgeteld 6 goed verankerde tenten waren geheel verslonden en verdwenen inclusief alle materialen als donspakken, slaapzakken, eten, branders, etc, etc. We dachten toen dat we er bijna waren maar nu weten we wel beter.
Eigenlijk begint de beklimming vanuit kamp 2 pas echt. De hoogte boven de 7000 meter met zijn ijle lucht gaat tellen en de route wordt steeds steiler en moeizamer. Als we dik 4 tot 5 uur klimmen erop hebben zitten zien we dan eindelijk het eerste licht achter de horizon opkomen. Dat is de eerste overwinning, het klimmen in de nacht valt altijd extra zwaar. Het is kouder, je ziet geen progressie en je moet vooral op gevoel en vertrouwen klimmen. Maar als de zon begint te gloren en je kijkt in de tomeloze diepte dan weet je dat je goed zit. Deze uitzichten heb je alleen op de 8000-ers! Zo hoog als een Jumbojet en de wereld onder is zo ver weg en klein. Jij bent miniscuul. bijna verwaarloosbaar en toch zijn dit een van de grootste, letterlijk diepste momenten in (mijn) mensenlevens. En hoe mooi is het om dit soort waardevolle momenten waar je hard voor moet knokken te kunnen delen met je grootste vriend.
Terwijl de zon opkomt kun je meer van de magische wereld ontdekken en begrijpen. Je hebt al zoveel foto's gezien en zoveel over de berg gelezen maar het voelen en er zijn is toch echt wat anders. Veel klimmers starren zich dood op de 'body' en 'mind' maar voor mij is het steeds meer 'spirit'. Zeker na mijn ervaringen op K2.
Het gaat tenslotte ook niet om de literaire of Wikipedia kennis maar om de pure ervaring/beleving van het gevoel wat het is om in de zogenaamde 'zone des doods' te zijn. Er hangt een andere 'energie', het is een plek waar weinig mensen ooit zullen komen en dat alleen al ervaar je. Jij en de cosmos. Het gevoel in het centrum van de cosmos te zijn. Voelen dat je werkelijk leeft en WIL leven. Je ervaart een soort eeuwigheids gevoel. Ik geloof ook heel sterk dat als de energie niet klopt het heel snel afgelopen kan zijn. Daarom zijn de Boedhistische pudja's aan het begin van elke expeditie ook zo bijzonder. Moeilijk te omschrijven maar als je mijn boek leest 'Overleven op de K2' krijg je er zeker een gevoel bij. Tenslotte houden menselijke of biologische/ technische verklaringen op om te begrijpen hoe ik in hemelsnaam ben teruggekeerd uit de 'zone des doods' op de K2
We zien inmiddels het laatste stukje van de toppiramide maar weten dat schijnt bedriegt. De Cho Oyu staat erom bekend om niet een echte top te hebben zoals andere bergen. Maar een soort topplateau van 5 voetbalvelden waarvan de echte hoogste middenstip ergens aan de andere kant van de berg ligt. Pas als je eigenlijk over de berg heen geklommen bent en je aan de andere kant Mount Everest ziet ben je boven. Als we ons met steeds minder adem omhoog werken komen de Chinezen klimmers alweer naar beneden. Waren we op K2 minstens zo snel als de klimmers met zuurstof moeten we nu toch inzien dat als je zo kort (3 weken) acclimatiseert je langzamer bent. Maar het heeft ook een voordeel. We zullen de top bijna voor ons alleen hebben.
Er klimt slechts 1 enkele Spanjaard tussen ons in mee. Dat is ook weer handig i.v.m de topfoto die hij van ons kan maken!
Het allerlaatste stuk wat dus niet meer zo steil is vergt doorzettingsvermogen. Je zou kunnen zeggen dat je er al bent maar zo werkt het niet. Het zijn de laatste loodjes zoals altijd.
Het terrein vertekend enorm. Je ziet links op het topplateau een heuveltop waarvan je denk dat dat het hoogste punt is. Maar dat is schijn, je moet naar rechts afbuigen en dan zeker 3 voetbalvelden doorlopen en dan pas ga je ervaren dat daarachter de echte top ligt. Maar omdat je nauwelijks meer stijgt denk je dat het in vredesnaam niet hoger kan liggen als die heuveltop links van je. Maar dat komt omdat je die heuveltop links dus eerst rechts moet passeren en dan nog zeker een half uur moet doorklimmen.
Dan komen we Arjun tegen met zijn 2 Sherpa's, ze komen net terug van de top. Hij moet opgelucht en blij zijn, ook hij is hier voor de 2e keer. Tijdens zijn 1e expeditie werd hij hoogteziek met londoedeem. Daarom en vanwege zijn jonge leeftijd (24 jaar!) kiest hij voor zuurstof.
We omhelzen elkaar, feliciteren elkaar en hij moedigt ons aan: nog een 30 min en dan hebben jullie de top voor jezelf! Arjun is een echte teamplayer en we mogen hem graag. Ook terug in Kathmandu zullen we nog een hoop lol met hem maken.
Het weer is prima, af en toe vliegen er wel wat wolken formaties over de top en twijfel ik of we voldoende zicht op de andere bergen om ons heen zullen hebben. Kunnen we Mount Everest zien? Lhotse? Makalu? Shishapangma en/of helemaal in het Oosten de Kanchenjunga! Ik snel vooruit omdat ik mijn nieuwsgierigheid niet kan bedwingen en om de aankomst van Cas vast te leggen. Gelukkig blijven de wolken weg terwijl we de 'top' bereiken. Het is fucking koud! Maarten onze weerman voorspelde het al, de temperatuur gaat naar beneden maar het voordeel: helder zicht, weinig wind en geen neerslag.
Dan zet ik de laatste stappen, we zijn er, ik ben zo blij. Wat dachten we makkelijk over deze berg en wat hebben we wederom moeten knokken. Maar het belangrijkste is we hebben weer veel geleerd. We weten wederom wat we anders willen aanpakken om nog slimmer, lichter en sneller ons volgende ambitieuze plan te realiseren maar dat is voor later. Met moeite haal ik mijn camera uit mijn binnenste van mijn donspak. Niet wetende hoe lang de electronica en de accu blijft werken in deze helse kou. Ik weet dat ik de discipline kan en moet opbrengen maar het valt niet mee.
Ik zie Cas in slowmotion aankomen. Met mijn eigen schaduw op de voorgrond, het zonlicht in mijn rug, zie ik Cas aankomen in zijn oranje gekleurde donspak wat fel aftekent tegen de witte sneeuw. We omhelzen elkaar, shake hands, weten dat de missie geslaagd is. Het zoveelste hoogte punt in onze 30-jarige vriendschap! Geen onvertogen woord is er gevallen, misschien had Ronald Naar in 1995 wel gelijk. We zijn een Siamese tweeling.
De Spanjaard maakt nog een topfoto van ons en wij van hem. We schreeuwen nog wat naar elkaar want het is koud en er staat toch wat wind. Voor ons gevoel is het einde middag en zijn we al een hele nacht en dag aan het klimmen maar het is pas 10.00 uur. De hele dag de tijd om rustig en veilig af te dalen. Na max 30 minuten op de top te zijn geweest beginnen we aan de afdaling, het is TE koud voor een theekransje. Na de hele omgeving goed in ons op genomen te hebben slenteren we terug over de 5 voetbalvelden. Dit keer gaat het gemakkelijker want ook al zie je het niet, het gaat toch naar beneden.
Cas geeft me 2 Powerbar energie snoepjes met Coca-cola smaak. Die doen het altijd erg goed. Maar dit keer is het er een te veel. De eerste slik ik nog door maar bij de tweede kots ik het letterlijk uit. Ik ga door de knieen en kots nog even verder totdat ik helemaal leeg ben. Blijkbaar ben ik toch dieper gegaan dan gedacht. Godzijdank na 30 minuten afdalen krijg ik dan eindelijk gevoel terug in mijn voeten, na 10uur!
Vlak voor het steilere stuk naar beneden komen we Hugo tegen, hij zegt niet veel maar wensen hem succes! Misschien voelt het succes voor hem dubbel omdat zijn skies in kamp 1 staan. Maar wij denken dat het een wijs besluit is geweest. Mustag Ata afskien of Mount McKinley is toch een andere verhaal dan een berg van 8000+.
Afijn we dalen af naar kamp 3, breken de tent op en dalen verder af naar kamp 2. De ambitie is er wel om ook deze tent uit te hakken (deze is inmiddels diep vastgevroren}, op de rugzakken te binden en verder af te dalen maar om dan ook nog kamp 1 te ontmantelen is te veel voor vandaag. We besluiten in kamp 2 te slapen, wederom in onze donspakken (nog een laatste nacht dan!) en morgen verder af te dalen naar kamp 1. We dromen van onze warme slaapzak in ABC en het eten wat ons daar te wachten staat.
De volgende dag dalen we af, breken ook kamp 1 af en met rugzakken van bijna 30 kg per stuk schuifelen we voetje voor voetje de 'Killer Slope' af richting gletsjer om vervolgens in 3 uur tijd terug te gaan naar ABC. Het is weer loodzwaar, en dat na de topdag maar zijn o zo blij want we realiseren ons 3 belangrijke zaken.
1: we hebben de top op zak!
2: we hoeven nooit meer de 'Killer Slope' op (we zijn 8x deze helling opgeklommen)
3: we hoeven nooit meer naar China! (we hebben de 8000-ers hier gehad)
Het einde van een NIEUW begin.
Cas bedankt, ouwe reus!
(op naar 40 jaar vriendschap met nog heel veel topervaringen)
22 May 2016
Verslag rond beklimming Mt. Everest door de twee Nederlanders Eric Arnold en Niels van Buren
Eric Arnold bereikte total loss de top van de Mount Everest
Renske Baars / Ellen van Gaalen
20-5-16 - 22:00
Eric Arnold bereikte vrijdag, tijdens een vierde poging, de top van de Mount Everest. Zijn vriendin Jorieke Castelijn vertelde diezelfde dag over het verlossende telefoontje waarin ze te horen kreeg dat haar vriend, samen met Niels van Buren die multiple sclerose heeft, de top had gehaald.
Hij kon me niet bellen, omdat hij zijn stem kwijt was
Na 23 slopende uren kregen Jorieke Casteleijn en haar schoonouders vrijdagmiddag om 14.00 uur eindelijk dat verlossende telefoontje: Eric Arnold had de top bereikt, hij verbleef in kamp 4. ,,Hij kon me niet bellen, omdat hij zijn stem kwijt was,'' vertelt zijn vriendin.
Aan het zuurstof
De expeditieleider bracht het goede nieuws. En tegelijkertijd het minder goede. ,,Eric heeft het echt heel zwaar gehad. Hij ligt vannacht aan het zuurstof, is total loss. Volgens mij zat de afdaling heel erg tegen, doordat het weer slecht was.''
Deze keer kon en mocht de expeditie voor Eric niet mislukken. De bergbeklimmer moest enkele eerdere pogingen om de Mount Everest te bedwingen, staken. De eerste keer liep hij tijdens de tocht omhoog bevroren vingers en ogen op, nota bene op 250 meter van de top.
Aardbeving en lawines
De andere pogingen mislukten, omdat hij 4 weken voor vertrek een blessure aan de achillespees opliep, een lawine een groot deel van de route verwoestte en Nepal werd opgeschrikt door een aardbeving. ,,De druk was nu heel groot. Waar een ander was teruggegaan, heeft hij er waarschijnlijk drie stappen bij gezet,'' vermoedt zijn vriendin.
En natuurlijk is ze dolblij dat hij na 5 jaar de top heeft bereikt, maar tegelijkertijd is ze nog ongerust. Hoe erg is hij eraan toe? Waarom overnacht hij in kamp 4? ,,Dat is volgens mij geen plek om te slapen. Dus ik durf nog niet te hard te juichen.''
je weet pas hoe heftig het is, als je het zelf meemaakt
Niels van Buren, bergbeklimmer
Niels van Buren bereikte eveneens de top van Mount Everest © Privefoto's.
Ontzettend afzien
De andere Hollander, Niels van Buren, kwam vrijdag al wél op de lijn om over zijn ervaringen te vertellen. ,,Je leest erover op internet en je hoort verhalen, maar je weet pas hoe heftig het is, als je het zelf meemaakt. Het was ontzettend afzien, maar ik ben zo trots dat ik de Mount Everest heb bedwongen."
Een bijzondere prestatie, want Van Buren heeft multiple sclerose. Hij is de eerste man met die ziekte die de top van de Mount Everest bereikt. Daarmee heeft de 37-jarige Haarlemmer niet alleen een uitzonderlijke krachtsinspanning geleverd, hij zamelde ook geld in voor onderzoek naar de grillige ziekte.
Tintelingen
Heel even was er sprake van dat zijn jarenlange training voor niets was geweest. Kort voor het begin van zijn expeditie kreeg Van Buren last van tintelingen in zijn voet. Met een stevige behandeling hielp zijn neuroloog hem er weer bovenop. Maar hij ging en bereikte die 8850 meter hoge top. Dat hij af en toe weinig gevoel in zijn voeten had, nam hij op de koop toe. Het leverde geen gevaar op voor zijn ultieme doel.
De vriendin van klimmer Eric hoopte zaterdagochtend op een nieuw telefoontje. Met deze keer de stem van haar vriend door de lijn. Jorieke: ,,We hadden afgesproken dat hij me op de top al zou bellen.'' Die afspraak kwam hij niet na. Urenlang zat ze samen met haar schoonouders tevergeefs naast de telefoon te wachten. ,,Gisternacht was echt terror voor ons, we hebben geen oog dichtgedaan. Ik heb zo veel vragen. Ik had niet verwacht dat het zo zou lopen.''
Zaterdagochtend kwam het vreselijke nieuws naar buiten dat Eric bezweken is aan hoogteziekte.
Renske Baars / Ellen van Gaalen
20-5-16 - 22:00
Eric Arnold bereikte vrijdag, tijdens een vierde poging, de top van de Mount Everest. Zijn vriendin Jorieke Castelijn vertelde diezelfde dag over het verlossende telefoontje waarin ze te horen kreeg dat haar vriend, samen met Niels van Buren die multiple sclerose heeft, de top had gehaald.
Hij kon me niet bellen, omdat hij zijn stem kwijt was
Na 23 slopende uren kregen Jorieke Casteleijn en haar schoonouders vrijdagmiddag om 14.00 uur eindelijk dat verlossende telefoontje: Eric Arnold had de top bereikt, hij verbleef in kamp 4. ,,Hij kon me niet bellen, omdat hij zijn stem kwijt was,'' vertelt zijn vriendin.
Aan het zuurstof
De expeditieleider bracht het goede nieuws. En tegelijkertijd het minder goede. ,,Eric heeft het echt heel zwaar gehad. Hij ligt vannacht aan het zuurstof, is total loss. Volgens mij zat de afdaling heel erg tegen, doordat het weer slecht was.''
Deze keer kon en mocht de expeditie voor Eric niet mislukken. De bergbeklimmer moest enkele eerdere pogingen om de Mount Everest te bedwingen, staken. De eerste keer liep hij tijdens de tocht omhoog bevroren vingers en ogen op, nota bene op 250 meter van de top.
Aardbeving en lawines
De andere pogingen mislukten, omdat hij 4 weken voor vertrek een blessure aan de achillespees opliep, een lawine een groot deel van de route verwoestte en Nepal werd opgeschrikt door een aardbeving. ,,De druk was nu heel groot. Waar een ander was teruggegaan, heeft hij er waarschijnlijk drie stappen bij gezet,'' vermoedt zijn vriendin.
En natuurlijk is ze dolblij dat hij na 5 jaar de top heeft bereikt, maar tegelijkertijd is ze nog ongerust. Hoe erg is hij eraan toe? Waarom overnacht hij in kamp 4? ,,Dat is volgens mij geen plek om te slapen. Dus ik durf nog niet te hard te juichen.''
je weet pas hoe heftig het is, als je het zelf meemaakt
Niels van Buren, bergbeklimmer
Niels van Buren bereikte eveneens de top van Mount Everest © Privefoto's.
Ontzettend afzien
De andere Hollander, Niels van Buren, kwam vrijdag al wél op de lijn om over zijn ervaringen te vertellen. ,,Je leest erover op internet en je hoort verhalen, maar je weet pas hoe heftig het is, als je het zelf meemaakt. Het was ontzettend afzien, maar ik ben zo trots dat ik de Mount Everest heb bedwongen."
Een bijzondere prestatie, want Van Buren heeft multiple sclerose. Hij is de eerste man met die ziekte die de top van de Mount Everest bereikt. Daarmee heeft de 37-jarige Haarlemmer niet alleen een uitzonderlijke krachtsinspanning geleverd, hij zamelde ook geld in voor onderzoek naar de grillige ziekte.
Tintelingen
Heel even was er sprake van dat zijn jarenlange training voor niets was geweest. Kort voor het begin van zijn expeditie kreeg Van Buren last van tintelingen in zijn voet. Met een stevige behandeling hielp zijn neuroloog hem er weer bovenop. Maar hij ging en bereikte die 8850 meter hoge top. Dat hij af en toe weinig gevoel in zijn voeten had, nam hij op de koop toe. Het leverde geen gevaar op voor zijn ultieme doel.
De vriendin van klimmer Eric hoopte zaterdagochtend op een nieuw telefoontje. Met deze keer de stem van haar vriend door de lijn. Jorieke: ,,We hadden afgesproken dat hij me op de top al zou bellen.'' Die afspraak kwam hij niet na. Urenlang zat ze samen met haar schoonouders tevergeefs naast de telefoon te wachten. ,,Gisternacht was echt terror voor ons, we hebben geen oog dichtgedaan. Ik heb zo veel vragen. Ik had niet verwacht dat het zo zou lopen.''
Zaterdagochtend kwam het vreselijke nieuws naar buiten dat Eric bezweken is aan hoogteziekte.
01 May 2016
Carlos Soria Fontán hace cima en el Annapurna
Carlos Soria Fontán hace cima en el Annapurna
Soria llegó a la cumbre hacia las 9.00 hora nepalí (3.15 gmt) después de un difícil ataque que se prolongó durante más de trece horas para cubrir los mil metros que separaban a la expedición BBVA desde el campo 4 hasta el objetivo final.La marcha definitiva desde el Campo 4, a 7.100 metros, empezó a las 19.30 hora local una vez que la expedición BBVA verificó que las previsiones meteorológicas optimistas para este domingo, sin nevadas, con nubes altas y vientos inferiores a los 20 km/hora, se cumplían.Soria y el equipo, formado por Carlos Martínez y Luis Miguel López, hollaron la cumbre del Annapurna, permanecieron unos minutos en ella y emprendieron el descenso hacia el campo 4, ya con el abulense convertido en el montañero de mayor edad en superar la montaña, la más mortífera del Himalaya.
Soria llegó a la cumbre hacia las 9.00 hora nepalí (3.15 gmt) después de un difícil ataque que se prolongó durante más de trece horas para cubrir los mil metros que separaban a la expedición BBVA desde el campo 4 hasta el objetivo final.La marcha definitiva desde el Campo 4, a 7.100 metros, empezó a las 19.30 hora local una vez que la expedición BBVA verificó que las previsiones meteorológicas optimistas para este domingo, sin nevadas, con nubes altas y vientos inferiores a los 20 km/hora, se cumplían.Soria y el equipo, formado por Carlos Martínez y Luis Miguel López, hollaron la cumbre del Annapurna, permanecieron unos minutos en ella y emprendieron el descenso hacia el campo 4, ya con el abulense convertido en el montañero de mayor edad en superar la montaña, la más mortífera del Himalaya.
19 March 2016
Carlos Soria Fontán se reencuentra con el Anapurna
Carlos Soria se reencuentra con el AnnapurnaCarlos Soria desde el Campo Base del Annapurna: "Parece que la montaña tiene menos nieve que el año pasado, y eso ya son buenas noticias" https://youtu.be/CKj1LwwhbcU
Posted by Yo subo con Carlos Soria on Thursday, 17 March 2016
05 March 2016
27 February 2016
Simone Morro en team vrijdag op top Nanga Parbat
Simone Morro en team vrijdag op top Nanga Parbat
Useful Links
Useful Links
20 February 2016
Saber conjugación
presente del indicativo
yo sé
tú sabes
él sabe
nosotros sabemos
vosotros sabéis
ellos saben
Pretérito indefindo
yo supe
tú supiste
él supo
nosotros supimos
vosotros supistéis
ellos superon
Pretérito perfecto
yo sabía
tú sabías
él sabia
nosotros sabíamos
vosotros sabíais
ellos sabían
yo sé
tú sabes
él sabe
nosotros sabemos
vosotros sabéis
ellos saben
Pretérito indefindo
yo supe
tú supiste
él supo
nosotros supimos
vosotros supistéis
ellos superon
Pretérito perfecto
yo sabía
tú sabías
él sabia
nosotros sabíamos
vosotros sabíais
ellos sabían
14 February 2016
03 February 2016
Niels van Buren | met MS Mt. Everest beklimmen in 2016
Niels van Buren | met MS Mt. Everest beklimmen in 2016
De planning is dat hij zich aansluit bij een expeditie van Arnold Coster. Een Nederlander, die inmiddels zelf al drie keer op de top van de Mt. Everest heeft gestaan.
Useful links
De planning is dat hij zich aansluit bij een expeditie van Arnold Coster. Een Nederlander, die inmiddels zelf al drie keer op de top van de Mt. Everest heeft gestaan.
Useful links
- Niels van Buren in Jinek
- Niels van Buren beklimt Mt. Blanc
- Mission Summit
- Niels van Buren bij Hart van Nederland
- Niels van Buren op YouTube
- Niels van Buren over zijn werk
- Niels van Buren over zijn werk(2)
- Arnold Coster expeditions
- Trainingsschema Niels van Buren
- Metro Nieuws
- Volg Niels van Buren via Men's Health
- Niels van Buren op weg naar dak van de wereld
- Ik ben al halverwege de Mt. Everest
- Acteur Pim Wessels gaat mee tot het basiskamp van de Mt. Everest
Subscribe to:
Posts (Atom)